Opzoek naar golven, surfboards, eten en huis!

Even voor de duidelijkheid, omdat ik nogal warrig schijn te zijn… en ook warrig kan schrijven????!! Hmm?? Als ik, zoals ik net gedaan heb, in de ‘ik’ vorm schrijf, heb ik het over mezelf, ik dus, mij. Corrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

Een tijdje had ik het mezelf al voorgenomen, vroeg op en dan surfen. Dan schijn je de beste golven te hebben en is het ook nog is rustig in het water. Wie weet is surfen met een opkomende zon ook wel mooi. Dit betekende wel om 6 uur op het strand staan, in Kuta het liefst, daar zijn de golven voorlopig nog het best voor ons niveau. 6 uur daar staan, betekend om 5 uur je bed uit. Juist… 5 werd 6 en 6 werd 7. Toen ik om 7 eindelijk mijn bed uit stapte viel ik er net zo hard weer terug in en werd het dus uiteindelijk 8 uur, dat ik eindelijk mijn bed uit stapte. Misschien was een goede voorbereiding nodig om zo vroeg je bed uit te komen (eerder naar bed misschien?)

Al goed, zoals ik tegenwoordig doe om ook deels wat geld te besparen voor leukere dingen, is de avond van tevoren ontbijt halen dat nog net niet te oud is. Hiervoor betaal je dan maar de halve prijs. Zo had ik afgelopen avond 4 mini croissantjes gehaald voor minder dan een euro, super cheap. Nu zal je misschien denken, wat een gier.. als alles al zo goedkoop is! Nou zal ik jullie even mededelen, dat kan veel erger. Water kost hier namelijk 2.500 Rupiah voor een flesje, ongeveer 20 cent. Ik (even voor de duidelijkheid, Cor) dacht dat dit wel goedkoper vond, en zo kocht ik voor 4000 Rupiah een pak ijsblokjes. Deze deed ik dan in glazen en zette ik in de koelkast, wat overbleef ging terug de vriezer in. De volgende ochtend kon ik uit deze (4) glazen dan weer een flesje vullen met alsnog superkoud water. De glazen kon ik hierna hervullen met wat ik in de vriezer gelegd had, en dit dan blijven herhalen. Hier behaalde ik naar schatting zo’n 500 Rupiah wist (max) mee, minder dan 5 euro cent. Terwijl ik hier mee bezig was bedacht ik me wat een k*t werk het eigenlijk was… mijn eigen ijsblokjes -> water fabriekje… hier ben ik dus wel vanaf gestapt.

Goed, we dwalen af, ik was croissantjes aan het eten.. waaraan je trouwens niet merkte dat ze over datum waren hoor! Met mijn zwembroek aan, tas ingepakt voorbereid op een dagje surfen en surfplank mee vertrok ik per scooter naar Kuta Beach waar ik ongeveer 15 minuten later aankwam. Jill wilde liever even blijven liggen dus die had ik een sms gestuurd waar ik zou zijn.

Eenmaal aangekomen bleek dat ik toch wel iets laat was voor super golven, hoewel… de golven waren goed, maar veel waren het er niet… voor Balinese normen dan. Dit resulteerde in een groep surfers die met ze allen aan het kijken waren naar een meisje, nieuw in de surfsport, die les kreeg van 1 van de locals. Het was haar tot nu aan toe nog niet gelukt om op te gaan staan op een goede golf. Op het moment dat dit dan wel lukte, barste iedere surfer in en langs het water uit in applaus, geweldig om te zien. Datzelfde meisje heb ik die dag nog oooh zoo veel golven zien pakken, omdat het zo rustig was, dat ik zelf ook meer gelegen heb op mijn surfplank dan gesurft heb.

Hier hebben we wel een record gezet. Voor 5000 Rupiah (minder dan 50 eurocent) hebben we een zak met rijst, pindasaus en een maïs hapje gekregen, super lekker!

Die dag heb ik mezelf heerlijk verbrand, vooral de neus en wangen zien er niet helemaal uit zoals hoort. Op het strand hebben we Jerry, Ryan en.. nog een local ontmoet. Daarmee hebben we ff gepraat, want dat kunnen ze wel. Zoals alle andere Indonesiërs had ook Jerry familie in Nederland. En zoals alle Indonesiërs waren Ryan en Jerry op een bepaalde manier familie van elkaar… iedereen schijnt hier familie van elkaar te zijn.

Een leuk voorbeeldje:

Op een gegeven moment was ik in gesprek met onze surfleraar, een balinees van 21 jaar. Die vertelde dat hij in mei voor het eerst naar Europa zou gaan om daar bij zijn vriendin te zijn, voor 3 maanden. Zijn vriendin was momenteel voor langere tijd in Bali, met haar moeder. Zijn vriendin heb ik toen even ontmoet en die vertelde inderdaad dat ze in Bali was met haar moeder.
nu gaat het lastig worden, opletten!
Diezelfde surf leraar, Ketut, vertelde me dat zijn broer de chauffeur was voor de stichting en surfplanken / weeskinderen heen en weer reed. Die broer had ik al eerder gezien, en ik wist dus hoe hij eruit zag.

Diezelfde chauffeur kwam de dag daarna het strand op, met die vriendin van Ketut de surfleraar. Hij kwam toen met het verhaal ‘dit is mijn zus’.

Oftewel, de broer van ketut, was ook de broer van de vriendin van ketut… huh??

Dit bleek een grap, maar als je iedereen moet geloven zou dit echt een hoop vaker het geval zijn!

Goed… afdwalen ben ik wel goed in zeg, Jerry en Ryan. Ik heb later even in het water gelegen met die 3^e local, waarvan ik zijn naam kwijt ben. Die heeft me wat tips gegeven en heb ik toen even mee gesurft, heel tof surfen met locals, zijn echt super vriendelijk en kan je goed mee lachen!

’s Avond een heerlijk saté-tje gehaald, boodschappen gedaan en zoals gewoonlijk.. een film.

Een beetje afgezaagd dit.. ik heb het idee dat we nog wel iets gedaan hebben waarvan het het waard zou zijn als ik het even zou melden… maar ik vergeet dat allemaal weer joh! Misschien voortaan maar even alles bijhouden!

Toen kwam vrijdag, zoals beloofd weer in het teken van surfen. Samen weer op de scootertjes op weg naar Kuta Beach, waar ook Jerry en Ryan zouden zitten.

Even een weetje tussendoor, Cor heeft een surfplank die wat kleiner is dan die van Jill maar ook een stuk lichter.

We kwamen dus samen het strand op lopen, Jill met haar surfboard en Cor met die van hem. Nou bleek achteraf dat zelfde de 20 meter die we van de scooters richting het strand moesten lopen, schandalig waren. Hoe kon Cor als jongen Jill zo´n zware plank laten tillen. Vanaf de zijlaan leek het alsof Jill dood neer zou vallen met die plank in haar handen. Sindsdien is dit ook niet meer voorgekomen ;-)

Vrijdag hebben we heerlijk lang gesurft, een beetje té lang zelfs. De golven waren zo goed, dat we (Cor in ieder geval) niet kon stoppen met surfen. Dit bleek later niet helemaal een goede keuze omdat hij erg verbrand was in zijn gezicht en door het vele surfen zijn buik had opengehaald..

Toen het avond begon te worden zijn we begonnen aan ons marketingplan. Een opzetje gemaakt en wat hoofdstukjes invulling gegeven, maar dat zal jullie net even iets minder uitmaken denk ik zo ;)

We hadden afgesproken die avond langs het kantoor te gaan, we moesten wat terug leggen, maar tegenover het kantoor scheen heel goedkoop en heel lekker saté te zijn, die wilden wij natuurlijk even uitproberen. Vlak voordat we vertrokken kwamen Joris en Wesley toevallig langs, of we zin hadden met ze allen uit eten te gaan, die hebben we dus meegenomen.

Tegenover het kantoor vonden we een klein heel gezellig marktje waar je van alles kon kopen. De scooters hadden we bij het kantoor geparkeerd en lopend waren we de markt op gegaan, opzoek naar saté. Na even rondgelopen te hebben kwamen we echter bij een kraampje waar ze iets super lekkers verkochten, hierover heb ik in een eerdere blog al geschreven volgens mij, en ook zijn er foto’s van! Dit hadden Wesley en Joris nog niet gehad en konden we dan ook niet laten liggen. Terwijl onze koningsmaal bereid werd, begon het ineens bizar, BIZAR hard te regenen, en ook niet even. Hier was de markt gelukkig op voorbereid en je kon dan ook (deels, op wat gaten na) droog staan. Slippers kwamen voorbij drijven en overal om je heen, hoorde je water tegen de grond aan schieten. Wesley, die enorm blij was dat hij een poncho gekocht had, had deze in zijn buddy van zijn scooter laten zitten, erg jammer dus. Een gelukje dat we hadden, was dat we net naar het kantoor waren geweest om daar wat spullen te droppen, daar konden we dus even droog zitten! Zo hebben we die avond heerlijk avond gegeten in het kantoor van de stichting!

We hebben de avond traditioneel afgesloten, met film en nog een geweldig lekkere pannenkoek, die je beter kan kopen als je opzoek bent naar wat lekkers aangezien die goedkoper zijn dan al het snoep hier.

Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzaterdaggggg!!!

Wederom surfen, maar ook surfles aan de weeskinderen, daar hoopten we in ieder geval op, was al 2 keer niet door gegaan. Wederom stonden we redelijk vroeg op Kuta Beach, klaar om te gaan surfen. Dit keer is echter alleen Jill gaan surfen, Cor kon met zijn buik het water niet in en besloot maar eens verstandig te doen, en dan ook het water niet in te springen. Zwemmen voelde al niet helemaal lekker omdat de wondjes nog aan het genezen waren, dus dan maar weer genieten van de zon.. deze keer wel extra goed ingesmeerd!

Dan was het éindelijk zover, surfles aan de weeskinderen om 13:00 uur! Zo kwamen wij om 13:30 het strand oplopen, hopende dat er al nieuws was wat betreft te surfles. Dit was er nog niet, maar kwam 10 minuten later… ‘cancelled’ Dit was nu dus de 3e keer dat de les niet door zou gaan, geweldig… maar weer richting huis dan, een beetje tijd uitzitten? Aan het marketingplan werken?

Alweer uitgeteld lag Cor op bed toen Jill gelukkig vol energie binnen kwam stormen, die wilde graag wat gaan doen. Er waren mooie plekken om te zien, tempels in de buurt, stranden die we konden zien… zat te doen! Hier had Cor ook wel zin in!

Na wat overleg hebben we verschillende dingen besloten.

In een 2, 4 of 5 daagse tripjes willen we het eiland rondreizen en dan hier en daar verblijven. Er was rond het eiland een hoop te zien en doen, de ene trip zou linksom zijn, de andere trip rechtsom. Erg leuk en gaan we zeker doen!!

Het leek mij een goed idee wat beltegoed te kopen, indien we gingen reizen was het slim om elkaar te kunnen bereiken als we elkaar zouden verliezen. Toen ik de verkoopster mijn briefje van 100.000 Rupiah gaf, verwachtte ik 90.000 terug, omdat ik maar 10.000 pulsa (beltegoed) gevraagd had. Toen ze eenmaal niets terug gaf, bleek dat ze 100.000 verstaan had… nu kan ik dus heel Bali bellen, als is het maar even op hallo te zeggen.

Voor vanavond stond op het programma, Den Pasar, daar scheen een hele mooi avond markt te zijn die we wel wilden zien. Doen dus. Hier waren we echter nog niet geweest en we wisten dus ook nog niet precies hoe we hier gingen komen. Wesley was hier al wel geweest, en die hebben we dan ook even om advies gevraagd. ‘Als je hier de straat uit gaat, rechts af, tot het einde van de weg, dan weer rechtsaf, dan kom je vanzelf boordjes tegen’ Goed gelovig als wij zijn, deden wij precies wat hij zei, ook al stond er bij de 1^e afslag al meteen Den Pasar links, waar wij dus rechts gingen. Na 10 minuten rijden, zonder boorden, hebben we dan ook maar besloten om te draaien, en de boorden te volgen. Zo kwamen we een 40 minuten later in Den Pasar aan. Deze rit zou je in 30 minuten moeten kunnen doen.

Het ergste moest nog komen, bleek, de markt zoeken. Na erg lang gezocht te hebben, het een hoop mensen gevraagd te hebben die blijkbaar allemaal niet wisten waar ze zaten en niet wisten waar deze markt zich bevond, zijn we maar ergens bij een winkel centrum gestopt voor wat eten.

Je kon zeggen dat dit wel een redelijk groot winkelcentrum was! Ze verkochten er van alles. Er stonden ook botsauto’s, trampolines en zelfs een zwembad! Hier hebben we bij 1 van de vele kraampjes saté besteld (Sorry Sanne en Sieske… wij kunnen er echt nog geen genoeg van krijgen! Hoewel, vandaag voor het eerst noodle soep gehad, was ook erg lekker!)

Hierna onze zoektocht voortgezet opzoek naar de markt, we kwamen toch steeds dichterbij!

En de aanhouder won in ons geval, na enorm lang gezocht te hebben dan eindelijk die veel beloofde markt. Kort en krachtig, de markt was k*t. Zoals ik op tijdens projecten op school geleerd heb, het was gewoon ‘huilen met de pet op’.

Het leuke was dat we de enigste blanken waren, het was helemaal niet toeristisch. Reden hiervoor waarschijnlijk, de 100 kraampjes die je hier konden vinden waren onder te verdelen in zo’n 6 categorieën. 1. Afstandsbedieningen, 2. Ondergoed 3. Zonnebrillen / riemen 4. dvd’s 5. eten en 6. sandalen. Na hier een half uur rondgelopen te hebben, hadden we het dan ook wel weer gezien. Tijd voor de rit naar huis, die 30 minuten zou moeten kunnen duren. Op goed geluk en wat boordjes die we toevallig tegenkwamen zijn we een richting uit gereden.

Om het spannender te maken had Cor al een tijdje niet getankt en stond zijn metertje (aan het begin van de reis naar huis) nog net niet op het rode streepje, die stond voor een lege tank.

De heenreis herinnerde we ons nog enigszins, een hoop snelweg en dan uiteindelijk Den Pasar. De terugweg zag er net even iets anders uit… een hele lange klein weg die oneindig lang leek door te lopen. Hier en daar een splitsing in de weg zonder boordje, waarbij gegokt moest worden, links of rechts. Na een hele lang tijd gereden te hebben werden we toch onzeker, zaten we wel goed? Het rijden duurde zo lang, dat Cor tijdens het rijden al aan het bedenken was, hoe ga ik DIT nou weer verwoorden op mijn blog, hoe kunnen mensen zo ooit de weg vinden… ‘Ik ben net links geweest, dan ga ik nu rechts. Maar als ik nou iedere keer om en om doe… zal ik ook wel fout zitten, dan maar 2 keer rechts’ Al met al heel raar, maar wel weer een mooi avontuur.

Jill die ondertussen al meer gewend raakt aan het scooteren hier (complimentje waard) besloot al rijdend de weg te vragen aan de bestuurder naast haar. Die wist ons gelukkig te vertellen dat we op de weg richting Kuta en dus ook Seminyak zaten. Omdat we dus niet via de snelweg gegaan zijn, duurde deze reis wel iets langer dan gehoopt en waren we na zo’n 1.5 uur rijden pas thuis! Hier hebben we nog een lekker saté-tje gehaald en natuurlijk, film gekeken.

Toen ik eindelijk in bed lag begon ineens mijn telefoon te trillen, blijven liggen of toch maar kijken? Nieuwsgierig als ik ben, mijn bed uitgesprongen om te kijken wie er contact zocht.
Facebook: ‘Thijs Strobos heeft je een bericht gestuurd’ Maar even kijken dan. ‘Hee Jongen’ Hmm… een bericht met alleen ‘Hee Jongen’. Gelukkig ken ik mijn vader goed genoeg om te weten, dat hij dacht dat hij aan het chatten was. Toen ben ik ’s avond maar berichten terug gaan sturen en hebben we in de vorm van een soort mail, met elkaar even kunnen ‘chatten’

Onze avonden eindigen eigenlijk altijd wel hetzelfde… maar ’s avonds is hier ook niet super veel te doen, het is al vroeg donker, dus vaak is het eten, boodschappen doen, een film kijken of aan het marketingplan werken. Hebben jullie nog een leuke suggestie, laat maar horen dan?!

Zo kwamen we dan bij de dag van vandaag, zondag en ook meteen moederdag. Natuurlijk niet vergeten en vandaar ook ‘speciaal’ voor moedersdag een afspraak gemaakt om te Skypen vanavond, ondertussen vond dat dus al een uur geleden plaats. Of het nou toeval was of moederdag.. we hebben in ieder geval geskyped!

Vandaag hebben we SUPER lekker uitgeslapen, Cor kon toch nog niet surfen met die schaafwonden op zijn buik.. dan maar gebruik maken van de situatie om uit te slapen. Eenmaal wakker zijn we beiden super goed bezig geweest. We dachten allebei even, nu de ander toch slaapt, kan ik net zo goed aan het marketingplan werken.

Zo kwam Jill rond een uurtje of half 12 de kamer van Cor binnen lopen, met de melding dat ze wat gedaan had voor het marketingplan. Cor kon hierop antwoorden dat hij dit ook gedaan had, en zo komen we toch een heel eind! Plan voor de dag was, eerst surfles, hoopten we… geven en dan wellicht naar Kuta om te kijken voor een nieuwe surfplank.

Even tussendoor, vanmorgen kwam ik er weer achter toen ik me aan het aankleden was. Ik heb laatst mijn kleding naar de was gebracht en werkelijk alles is gekrompen.. al mijn goede shirts!! Ze passen nu nog net.. hopen maar dat ze niet in kindermaat terug komen de volgende keer dat ik ze weg breng.

Zo stonden we om 13:00 uur op het strand, niet eens te laat dus. Vanzelfsprekend, geen kinderen, maar wel een hoop grote golven. Omdat er toch geen kinderen waren is toen maar besloten met een groep het water in te gaan. Wesley, Ketut (surfleraar) en Domi (een wees die getalenteerd surfer bleek) op het surfplank en Cor, Jill en Joris zwemmend erachteraan. Vanaf de kant had Cor het al wel gezien, camera mee en wat mooi beelden schieten. Toen hij echter na 10 minuten zwemmen nog niet gefilmd had en ook niet het gevoel had dichter bij de surfers te komen, besloot hij maar even achterom te kijken. Waaaaaat? De afstand naar het strand was pas zo’n 50 meter… heb ik gezwommen met mijn ogen dicht en hadden op de rug gebonden ofzo!!

Al snel ondervond iedereen dat er super veel stroming stond, en je alleen op een surfplank, als je écht écht heel hard zou peddelen en zo nu en dan onder de golven door zou duiken, je aan zou komen waar je wilde zijn. Al snel gaven de zwemmers het dan ook op en gingen langs de kant staan toekijken.

Een minuut of 10 later kwam Wesley aanspoelen. Die werd heel kundig door een golfje meegenomen. Aan zijn manier van praten, of hijgen, kon je zien dat hij er goed doorheen zat. Zijn vraag of we Domi nog gezien hadden, samen met Domi lag hij in het water tot er een enorme golf op ze afkwam. Wesley bleek hier net ondergedoken te zijn maar alles wat hij van Domi nog zag was zijn surfboard dat onder de golf vandaag schoot.

Een minuut of 10 later kwam de veteraan en waarschijnlijk ook beste surfer van allen, Ketut het water uit druipen. Die had nog wel een aantal golven kunnen surfen maar zat er ook echt helemaal doorheen.

De 2 ouderen waren nu het water uit, alleen de 17 jarige Domi bleek nog ergens in het water te liggen. Gelukkig kwam ook hij na 5 minuutjes het water uit zetten, ook echt helemaal kapot. Hij was blijkbaar weg gedreven ergens ver ver weg. De reden dat hij ook nog is zo laat was dat hij het maar bleef proberen, die jongen weet echt niet van ophouden! Mooi om te zien hoe hij mee draaide tussen de ouderen.

Hierna vond een wonder plaats, de weeskinderen kwamen aan! Een groep van 8 volgens mij, klaar om te surfen. Dit bleek echt een geweldige ervaring! Al vaak had ik gehoord dat er een lach op hun gezicht zou verschijnen, meters breed, maar dan verwacht je niets bijzonders.. je hebt al vaker mensen zien lachen, maar ik kan jullie verzekeren, niet als dit. Zoveel plezier als die kinderen samen hadden was echt geweldig! Surfplank op, surfplank af, surfplank op, surfplank af, ze waren niet te stoppen. Wij als surfleraren wisten het wel, er stond nog steeds enorm veel stroming, en om deze weeskinderen telkens maar weer de zee in te duwen kost dan ook onwijs veel energie. Daarbij kwam kijken dat ze nauwelijks engels spraken en we ze daardoor niet even konden laten weten dat we liever een stukje liepen of even op adem wilde komen, voor je het wist was je hun + het surfboard anders alweer kwijt en zag je ineens iemand spartellen met daarnaast een omgeslagen surfboard. Een onwijs gave ervaring.

Helaas was er ook slecht nieuws… vlak voordat de les begon brak het aanhechtingsstuk van het hoesje waarin mijn onderwatercamera gaat, waardoor ik deze dus niet kon gebruiken. Hierdoor heb ik een hoop mooie foto’s misgelopen, helaas… ik hoop maar dat er door anderen wel foto’s gemaakt zijn, om deze lach met de rest van de wereld te kunnen delen.

Na de les wilden iedereen even bijkomen, en Joris kwam met het idee dit even te doen onder het genot van een bakje noodle soep. Had ik nog niet gehad maar was zeker het geld waard, lekker pittig en weer voor minder dan een euro.

Toen op weg naar huis, nog meer slecht nieuws… Cor was zijn scootersleutel kwijt… Na 15 minuten overal gezocht te hebben werd er besloten dat iedereen maar naar huis zou gaan, Cor bleef even zoeken en Jill zou terug komen met de scooter om Cor en zijn surfplank op te halen. Na nog even gezocht te hebben en zelfs het strand geharkt te hebben, gaf ook Cor het op. Net nadat hij ging zitten, kwamen er toen een aantal jongens naar hem toe, die wilde Cor wel helpen zoeken voor een vergoeding. Hierbij maakte hij de grap dat als ze zijn sleutel hadden, hij deze wel wilden terugkopen. Tot zijn verbazing, toverde ze toen een sleutel tevoorschijn die misschien wel zou passen.. en zoals je al kan raden, deed hij dit ook. Voor 20.000 heeft hij toen deze sleutel kunnen terug kopen, geen geld.. maar toch wel appart.

’s Avonds zijn we naar Kuta gegaan opzoek naar een nieuwe surfplank, die van Jill was van achter een beetje kapot en kon niet meer gebruikt worden. Ook scheen het vervoeren van een surfplank naar Nederland minder duur dan verwacht, zo werd het ook een optie voor Cor. Een leuke plank zien staan, maar nog niets gedaan.

Nu is het dan alweer half 11 hier, vanaf 7 uur zitten we bij het internet café. Hier hebben we een lekkere pizza gehad en zit ik dus al zo’n 2 uur te typen en denken.. wat er de afgelopen tijd gebeurt is. Ook hebben we nog even kunnen skypen met het thuisfront, in de vorm van mijn moeder, en kunnen msn’en met Nederland (en deels Indonesië) met Sanne! Die was nog maar net thuis en had de dag daarvoor had home-comming party gevierd. Leuk om iedereen weer even kort gesproken te hebben.

Ondertussen zit ik al op pagina 7 en heb ik volgens mij wel genoeg getypt… jullie zijn redelijk up to date heb ik zo het idee. Ik hoop dat iedereen dan ook het eind van het verhaal gehaald heeft, complimentjes als dat gelukt is! Wij gaan nu een lekkere pannenkoek halen en dan waarschijnlijk weer een filmpje kijken…

Morgen weer surfen in Kuta en de rest… laten we aan het lot over!

Toedelssssss